Piękny kolos i piękne zwierzę ...
Czekając na bardziej obszerny i fachowy opis Pana Marcina (po odrobieniu zaległości snu) pozwolę sobie przytoczyć fragment opracowania, jakie napisalem przed laty, odnoszący się m.in. do badań Andrew Fergussona nad niezwykle ciekawymi zachowaniami pstrągów.
Według badań genetycznych gatunki pstrągów Salmo trutta i Oncorrhynchus clarki należą do najbardziej zróżnicowanych genetycznie gatunków spośród znanych obecnie kręgowców. Genetycznie każda populacja naturalnie przystosowana do środowiska, w którym żyje może być traktowana jako podgatunek. Niekiedy kilka takich podgatunków zamieszkuje jedno środowisko i ich przystosowanie sprawia, że nie krzyżują się ze sobą (tzw. sympatric populations). Kapitalnym przykładem takiego zróżnicowanego przystosowania są odmiany pstrągów zamieszkujące jezioro Melvin w zachodniej Irlandii szczegółowo badane przez Andrew Fergusona z Królewskiego Uniwersytetu w Belfaście (Irlandia Pn.). W jeziorze tym zamieszkują trzy specyficzne odmiany pstrągów potokowych nazwane gillaroo, sonaghen i ferox. Gilaroo jest dużym, szybko rosnącym pstrągiem, przebywa głównie w strefie przydennej w pobliżu brzegów i skalistych wysepek, żywiąc się głównie ślimakami, małżami; sonaghen (Salmo nigricans) jest stosunkowo mały, ale wyposażony w duże płetwy, przystosowany do życia w otwartej toni, żywiący się owadami i drobnymi organizmami wodnymi; ferox – rybożerny, największy z nich, najszybciej rosnący, bytujący w głębokich partiach jeziora, rzadko przebywający bliżej powierzchni. Wszystkie te odmiany pstrąga różnią się także pokrojem i proporcjami ciała oraz ubarwieniem. Najbardziej zastanawiającą cechą tych trzech różnych pstrągów jest fakt, że nie krzyżują się one między sobą w warunkach naturalnych. Jest to związane głównie ze specyficznym przystosowaniem do odbywania tarła wspomaganym przez „homing instinct”. Gillaroo wyciera się w jedynej rzece wypływającej z jeziora. Ferox wyciera się w dolnym odcinku jednego z dopływów jeziora, zaś sonaghen odbywa tarło w górnych partiach dopływów jeziora, w tym w dopływie, w którym wyciera się ferox. Co ciekawe, w tym samym jeziorze żyją również „zwykłe” pstrągi potokowe oraz wchodzą wędrowne formy pstrągów (trocie), które również nie krzyżują się między sobą ani z trzema poprzednio wymienionymi odmianami. Podobne współistniejące, nie krzyżujące się populacje odkryto w innych jeziorach Irlandii oraz w Skandynawii. Ten fenomen adaptacyjny pstrągów dotyczący geograficznej lub czasowej separacji tarła oraz precyzyjny „homing instinct” były niekiedy mechanizmami obronnymi rodzimych populacji przed krzyżowaniem się z wsiedlanymi, obcymi odmianami pstrągów.
www.namuche.pl/uwolnij.php?mode=show&id=138&start=2
Pozdrawiam serdecznie
Jerzy Kowalski