TEMAT: Ile kiedyś było troci w rzekach woj. gdańskiego

(...)Później już było coraz gorzej melioracje i regulacje rzeki od XVIII wieku, drenaże i ludzi coraz więcej i zmiany środowiskowe coraz bardziej odczuwalne to i łososi, troci i pstrągów jakby ubywało. A później to już prawdziwa hekatomba - w górnych odcinkach dorzeczy o największym spadku gdzie żwir dobry zaczęły powstawać elektrownie wodne(...)

Właśnie zdałem sobie sprawę z komizmu całej sytuacji. Przedstawiam jakieś zawyżone, oderwane od warunków środowiskowych wyliczenia dotyczące potencjalnej wielkości stada efektywnego łososi, które zadomowiły się na odcinku nizinnej przymorskiej rzeki o średnim spadku dna na poziomie 0,43 promila. I udawadniam, że niemożliwe jest utworzenie tamże smorekrutującego się stada. Warto być w życiu troszkę poważnym bo istnieją chyba jeszcze jakieś granice śmieszności (????). Pozdrawiam.

(...)W obecnej chwili w kręgach naukowych istnieje domniemanie, że na Słupi istnieje niewielka populacja dzikich łososi, szacowana wielkość stada to ok. 100-200szt dzikich tarlaków(...)

(...)niewykluczone jest, że również np. w Wieprzy lub Parsęcie może istnieć populacja samorozradzająca się. Brak jest jednak odpowiednich badań(...)

Opowiem o trociach i łososiach z pewnej rzeki nazwijmy ją X płynącej w obecnym woj. gdańskim:

Otóż w czasach tak dawnych, że nie istniały nawet na terenach przez które przepływa źródła pisane, zagęszczenie ludności wynosiło jakieś 1 kmieć na 1 km kwadratowy, 1 większa osada na jakieś 10 kilometrów kwadratowych, wokół rosły dzikie bory z niedźwiedziami, turami i żubrami, rzeka i jej dopływu były wolne od zapór, a warunki środowiskowo - przyrodnicze niewyobrażalnie korzystne w rzece tej istniały ryby wszelakie łącznie z jesiotrami, autochtonicznymi łososiami, pstrągami potokowymi z których część pewnie porzucała potoki i wędrowała do morza oraz powracała na tarło w rodzinne strony. Później wszystko trochę zaczęło się psuć - ludzi coraz więcej, osad coraz więcej, zamek a przy zamku zamkowy młyn i stawidła do spietrzania wody utrudniające wędrówkę na odwieczne tarliska gdzie nurt szybki i żwiru dużo. Ale jeszcze nie było tragedii, łososi i pewnie troci sporo tak, że knechty zatrudniani przez patrycjuszy nie chcieli wcinać łososiny której było i tak w bród, częściej niż kilka razy w tygodniu w okresach jej obfitości. Później już było coraz gorzej melioracje i regulacje rzeki od XVIII wieku, drenaże i ludzi coraz więcej i zmiany środowiskowe coraz bardziej odczuwalne to i łososi, troci i pstrągów jakby ubywało. A później to już prawdziwa hekatomba - w górnych odcinkach dorzeczy o największym spadku gdzie żwir dobry zaczęły powstawać elektrownie wodne + metodyczne, pruskie melioracje których apogeum przypadło na okres miedzywojenny i łososie się skończyły ( próbowano ratować sytuację zarybiajac rzekę ich krewniakami z Renu) i trocie (ktorymi też zarybiano ale w ilosciach niewspółmiernie mniejszych niż kilka dziesiecioleci później) prawie też. Prawie ma w tym przypadku spore znaczenie. W trakcie wojny rybki trochę odżyły bo to i nikt nie miał głowy do meliorowania i ciągłego prostowania zakoli rzecznych, ludzi jakby mniej i zajęci czym innym niż ingerencją w środowisko naturalne.
Po wojnieludzi jakby mniej i tereny przez nich mało znane, ale z czasem gęstość zaludnienia zaczęła wzrastać i znowu zaczęto zarybiac i to nie zawsze materiałem miejscowym, ale hodowla ryb jeszcze nie na takim poziomie co teraz i zarybienia nie tak intensywne i środowisko bardziej sprzyjające niż kilka dziesiecioleci później, to jakoś ta niewielka populacja sobie radziła i to pomimo nowego wielkiego problemu, którym było i jest kłusownictwo.Zresztą jak mogła być wielka na kilku hektarach powierzchni odrostowej dla narybku, które zostały.
W końcu sukces - co tam zmiany środowiskowe i kilka hektarów zerowisk dla wylegu i narybku dzięki postępowi i zabiegom hodowlanym mamy olbrzymie ilości smoltów one rozwiążą problem. Rybacy mają co łowić, wędkarze wniebowzięci, ach cóż to były za lata. Niestety po balu przyszedł kac i co było do przewidzenia natura wystawiła słony rachunek tak, że znowu jesteśmy w punkcie wyjścia. A w zasadzie nawet w dużo gorszej sytuacji.

Na co możemy liczyć teraz, zakładając, że dajemy rzece odżyć i stawiamy na naturalne tarło, które jest możliwe w istniejących warunkach środowiskowych A RZEKA POSIADA 20 ha powierzchni odrostowej w dostępnym dorzeczu? Zakładając średnie zagęszczenie wylęgu pływającego na 2 szt. na 1 metr kwadratowy mamy 400 000 sztuk wylęgu. Przy przeżywalności na poziomie 1% do stadium smolt mamy 4000 SZTUK SMOLTA rocznie. Takie są mniej więcej średnie roczne możliwości związane z naturalną produkcją naszej rzeki X posiadającej 20 ha powierzchni odrostowej w dostępnym dorzeczu